Artykuły

Once upon a time, in a small village called Ruś near the village of Wizna in the Łomża poviat, there lived a man named Ignacy. Ignacy was the oldest known ancestor of the Kosiorek family. He was a hardworking and kind-hearted man who dedicated his life to providing for his family and taking care of the land that had been passed down through the generations. Ignacy's son, Wawrzyniec, was born around 1750 and grew up learning the ways of the land and the traditions of the family. He was a man of great wisdom and integrity, and he carried on the values instilled in him by his father. His wife was Józefata née Mielnicka.
Wawrzyniec married a woman named Anna, and together they continued to nurture the family and the land they held dear. Tragedy struck when Ignacy passed away in 1808, leaving behind a legacy of hard work and a deep love for his family. Anna, Wawrzyniec's wife, was a pillar of strength for the family. She was known for her kindness and compassion, and she played an integral role in holding the family together. When Anna passed away in 1820 in Ruś, she left behind a void that could never be filled. The family found solace in the memories of her love and guidance. The family held on to the memories of their ancestors and the values they upheld. Ignacy and Anna's children, Wawrzyniec (Laurenty) and Antoni, carried on the family's traditions and continued to honor the legacy left behind by their ancestors. The Kosiorek family's origins were rooted in hard work, dedication, and love for one another. Through the generations, they remained connected to their heritage, remembering the sacrifices made by their ancestors and the values that bound them together as a family. Today, their legacy lives on, a testament to the enduring strength of family ties and the importance of honoring one's origins. Since 1800, the Kosiorek families have been numerous in the surrounding villages and towns, as well as in Wizna and Łomża itself.

What stands in a document from 1820 on the heading

The oldest found ancestor of the Kosiorek family from the village of Ruś near the village of Wizna (Łomża poviat) was Ignacy, father of Wawrzyniec, born around 1750, died 1808. Ignacy's wife was Anna née Mocarski, she died in 1820 in Ruś. The document on the first page is her death certificate. The witnesses were the closest family: Wawrzyniec (Laurenty) (1771-1831), Józefata (1781-1831) née Mielnicka, and his brother Antoni Kosiorek with his wife Magdalena née Jałbrzykowska.
Photos (from the left): The Zawadzki family: Kazimierz and Bronisława (née Chludzińska) and their ancestors (from the right): Kazimierz and Tadeusz (in Anders' army father and oldest son), Stanisław's great-grandmother (née Wykowska) with part of the family in England). The Zawadzki family (on the mother's side), coming from Łomża and Wizna surroundings, has been our closest family.

Zamek Wizna Anno Domini 1572

(...) Według inwentarza z 1572 r. na zamek wjeżdżano po moście nad suchą, zaniedbaną fosą (zapewne pomiędzy północno-wschodnim skłonem zamku a terenem dawnego podgrodzia). Most postawiono na palach drewnianych, a w części środkowej na murowanych filarach wspierających jednocześnie przejazdową basztę drewnianą. Most prowadził do drewnianej bramy wjazdowej, zapadającej się od strony rzeki w ziemię. Przy bramie znajdowała się piwnica murowana z cegły, potrzebująca naprawy. Za nią, w północnej części zamku stał „dom wielki stary”, na dole ze stajnią, na pierwszym piętrze ze spichlerzem, a na drugim z pomieszczeniami mieszkalnymi. Obok tego budynku znajdują się dwie drewniane wieże od strony miasta. Na wale przy „wielkim domie” znajdować się miały drewniane izbice, a na nich blankowanie obite dranicami. Blankowanie to znajdowało się na całym obwodzie wału. W jego ciągu znajdowały się 3 „wielkie” drewniane wieże. Pierwsza, czworokątna w planie - obok wspomnianego domu w miejscu, gdzie znajdowała się stara brama prowadząca murowanym, przesklepionym korytarzem do studni wymurowanej w postaci wieży na zewnątrz blanków. Druga wieża wzniesiona była na planie okręgu, a trzecia - czworokąta. W części północnej znajdował się jeszcze jeden „stary dom”, przy czym w jego dolnym poziomie znajdowały się pomieszczenia dla przechowywania zboża i „inszych rzeczy domowych”, na wyższej kondygnacji - izby oraz wyjście na blankowanie na szczycie wału. Na obecnym etapie nie można określić, do którego z domów należały fundamenty zarejestrowane przy wale północnym w trakcie badań archeologicznych. Wiadomo również o trzecim domu, również piętrowym z pomieszczeniami mieszkalnymi, budynku kuchni oraz o szkieletowej stajni przy linii wałów. „To budowanie wszystko tego zamku barzo złe i wszędzie kapiące.” Po drugiej stronie fosy na dawnym podzamczu znajdował się dom, w którym mieścił się m. in. browar i łaźnia. (...) Źródło: https://zabytek.pl/pl/obiekty/wizna-grodzisko-gora-zamkowa

Dawno, dawno temu w małej wiosce Ruś niedaleko wsi Wizna w powiecie łomżyńskim żył niejaki Ignacy. Ignacy był najstarszym znanym przodkiem rodu Kosiorków. Był człowiekiem pracowitym i życzliwym, który poświęcił swoje życie utrzymaniu rodziny i opiece nad ziemią przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Syn Ignacego, Wawrzyniec, urodził się około 1750 roku i dorastał, ucząc się zwyczajów ziemi i tradycji rodzinnych. Był człowiekiem wielkiej mądrości i uczciwości, a także kontynuował wartości wpojone mu przez ojca. Jego żoną była Józefata z Mielnickich. Wawrzyniec ożenił się z kobietą o imieniu Anna, z domu Mocarska, i wspólnie kontynuowali utrzymanie rodziny i drogiej im ziemi. Tragedia wydarzyła się, gdy Ignacy zmarł w 1808 roku, pozostawiając po sobie dziedzictwo ciężkiej pracy i głębokiej miłości do rodziny. Anna, żona Wawrzyńca, była filarem siły rodziny. Była znana ze swojej życzliwości i współczucia, a także odegrała integralną rolę w spajaniu rodziny. Kiedy Anna zmarła w 1820 roku na Rusi, pozostawiła po sobie pustkę, której nigdy nie dało się wypełnić. Rodzina znalazła pocieszenie we wspomnieniach jej miłości i wskazówek. Rodzina zachowała pamięć o przodkach i wyznawanych przez nich wartościach. Dzieci Ignacego i Anny to Wawrzyniec i Antoni, kontynuowali tradycje rodzinne i nadal honorowali dziedzictwo pozostawione przez przodków. Początki rodziny Kosiorków opierały się na ciężkiej pracy, poświęceniu i wzajemnej miłości. Przez pokolenia pozostawali związani ze swoim dziedzictwem, pamiętając o poświęceniach swoich przodków i wartościach, które łączyły ich jako rodzinę. Dziś ich dziedzictwo jest nadal żywe, co stanowi świadectwo trwałej siły więzi rodzinnych i wagi honorowania własnego pochodzenia. Od 1800 r. rodziny Kosiorków były liczne w okolicznych wsiach i miasteczkach, a także w samej Wiźnie i Łomży.

Co jest napisane w dokumencie z 1820 roku pod nagłówkiem strony